आत्मकेंद्री फार झाले खानदानी आरसे

आत्मकेंद्री फार झाले खानदानी आरसे;

त्यात नाही स्पष्ट आता दु:ख माझे फारसे.

त्या तिथे जन्मोत्सवाला रीघ भारी लागली;

एकटे हे फक्त माझ्या वेदनांचे बारसे.

भाषणाने एकदा आभार माझे मानले;

पापणीला आसवांचा थेंब कोठेही नसे.

पारखे होती मला खोट्या सुखाचे सोबती;

कोणतेही स्वप्न जेव्हा आज डोळ्यांना डसे.

आततायी नाटकांच्या होत होत्या तालमी;

सोयऱ्यांच्या हुंदक्यांना का तरी यावे हसे?

सांजवेळी संगतीला एक नाही पाखरू

तेरवीच्या पंगतीला खूप आली माणसे.

('तरुण भारत'वासंतिक 1982)